Zich op glad ijs begeven

Stoner (John Williams), pagina 204: Hij was tweeënveertig jaar oud, slaagde er niet in zich te verheugen over iets in de toekomst en dacht nauwelijks ergens met plezier aan terug.

Hoe spijtig is dat? Dat het schijnbaar plots zo ver gekomen is? 

Normaal zou ik gisteren 25 km op het strand gelopen hebben maar de signalen die mijn lijf uitstuurden en Runcoach.be verwittigden me dat niet te doen. Het resultaat was een gek, onrustig gevoel gemixt met opluchting dat de hele zaterdag aanhield.

Dinsdagmorgen had ik nog heerlijk gelopen maar begon me al af te vragen of er zoiets als een burn-out voor lopers zou bestaan. Een mentale loopvermoeidheid na de 1800 km die ik dit jaar al gelopen heb.

Het toeval wou dat ik die namiddag tijdens mijn les statistiek over kansverdelingsfuncties in al mijn elan ei zo na een val maakte. De hoge hakken van mijn dameslaarzen deden mij uitglijden over de gladde betonnen vloer terwijl ik gewapend met schrijfstiften parmantig heen en weer stapte van het linker white board naar het rechter. Elegant zal het niet geweest zijn maar ik kon me reflexmatig herpakken, mijn houding verbeteren om zodoende een lelijke val te voorkomen. De brave studenten waren muisstil en durfden niet lachen. Dat hebben we weer gehad, dacht ik, maar door het eenbenig uitschuiven terwijl het andere been bleef staan, was de ischiale pijn aan mijn linkerkant niet mals. Het voelde alsof mijn linkerbeen uit mijn heup losgekomen was.

De volgende dagen voelde mijn linkerbips een beetje zeurderig aan, maar geen tijd om te trunten. Er moeten kinderen gevoed, vervoerd, getroost en aangemaand worden. Het werk staat ook met zijn zweepje klaar dus veel aandacht voor zelfzorg is er niet. (Ik moet dringend zelf eens naar de kapper, tandarts, huisarts maar wanneer?)

Zo kwam het dat ik toch op automatische piloot in mijn routine bleef en woensdag ferm mijn fitnesstraining afwerkte en vrijdag de wekelijkse lunch break run van 6km met de collega’s liep. Ik snapte echter niet waarom ik deze keer had afgezien. Normaal voel ik niet dat ik loop op vrijdag maar deze keer was het allesbehalve speeltijd. 

Mijn lichaam is zo moe en hunkert naar nachten die langer dan 6 uren mogen duren. Of een middagdutje om te compenseren. Maar er is zo weinig tijd om alles te doen. Zal de werkdruk volgend academiejaar weer toenemen? Dit kan toch niet meer? Ik compenseer het snelle, uiterst efficiënte en lange werken met lopen en een goed humeur maar ik ben werkelijk zo moe dat ik wel een jaar zou kunnen slapen om te recupereren. Maar het schijnt dat je een slaaptekort niet kunt bijslapen. Sommigen vragen me hoe ik nog tijd kan hebben om te lopen maar het is een kwestie van kunnen loslaten door te gaan lopen. Neem me het lopen af en ik crash binnen een maand op het werk. Ik doe mijn werk enorm graag maar het consumeert me net niet helemaal op omdat ik ga sporten.

Dus gisteren ontwaakte ik op de zeilboot met het plan om 25 km te gaan lopen. Genieten op het winterstrand. Maar ik was zo moe en mijn linker ischias deed lastig pijn. Opgezwollen klieren in de hals zaten mee in het complot: “Hallo, wij zijn hier ook!” en de rechterknieschijf dacht: “Vooruit, ik sluit me aan bij dit duo boosdoeners.” Van het ene komt vaak het andere. “Jij gaat vandaag zo niet lopen!” zei Runcoach.be en aangezien het vier tegen één was, plooide ik. Niet eens strijdlustig. Ik was best opgelucht en we deden ons te goed aan wandelen en boeken kopen bij onze favoriete boekhandelaar Corman. 

Vanmorgen zijn we dan toch gaan lopen voor een ruime 10 kilometer op het strand. Want ik wou dat zo graag. Nog eens mijn lady trekking poles meedragen en uittesten op de golfbrekers. Want voor het jaar om is, ga ik een mooie ultra trail lopen in het land van Herve. Dromen omzetten.