Als het strand roept

Als het strand je al enkele weken roept maar je geraakt er niet omdat je dan een uur transport moet incalculeren waardoor je dag een uur minder telt om te besteden dan stel je het strandlopen uit. Tot Paasmaandag bijvoorbeeld want dan is het toegestaan om zonder schuldgevoel te studeren noch te werken.

Op Pasen vroeg Peter doodleuk of ik de volgende dag een 20 kilometer wou lopen op het strand van Nieuwpoort. Naar Koksijde en terug. Ewel ja, waarom niet?, dacht ik. De oudste dochter moest ik toch al gepakt en gezakt wegbrengen op om scoutskamp te vertrekken, de helft van de tweeling was bij de grootouders, de andere helft had met een vriendin afgesproken en de oudste ging studeren. Of zoiets.

Let’s go!

Het was erg lang geleden dat ik op het strand had gelopen en ik had opgeworpen dat het traag zou moeten gebeuren anders zou ik in de helft opbranden. Maar Peter sprak over een tempo dat met het mijne overeenkwam dus ook hier was geen enkel excuus om het niet te doen.

We liepen over zand en golfbrekers en rechtdoor de plassen. Één plas had toch een verrassing in petto. Drijfzand. Ik wil niet weten wat daar allemaal inzat waardoor het aan mijn broek bleef kleven.

Gespreksonderwerpen ontbraken niet. Naast de usual stuff over kids en lopen, ging het over cliënt touch points, CRM, loyaltyprogramma’s en netwerken. Omdat we om 11u starten en ik om 7u ontbeten had, nam ik voor de zekerheid op de middag een oppeppend gelletje. Of het een beetje geholpen heeft, wie zal het zeggen, de laatste twee kilometer zat ik er toch door. Ware het niet dat Peter speciaal tot en met de laatste 100 meter meegelopen heeft terwijl hij eigenlijk al had kunnen afslaan naar hun appartement, ik was voorzeker gestopt na 18 km om de rest te wandelen.

Daarna had ik een dubbele volkoren boterham met kaas en komkommer als lunch en runners high voor de rest van de dag. Deze Katrien is weer een stapje dichter bij haar sportief doel. Duursporten blijft een work in progress.

Eindelijk weer strandlopen

Hier volgt nog een voorbeeldje dat kiezen verliezen is.

Vorige herfst en winter brachten Runcoach.be en ik om de twee weekends door op een zeiljacht in Oostende. Zo konden we trainingen op het strand houden, een van de vele geneugten van de loopsport. Maar mijn keuze om te leren ‘spectaculair’ offroad mountainbiken in de Ardennen impliceerde een hoge aanwezigheid van mezelf in de Ardennen. Super maar ten koste van de winderige strandloopjes op het liefst harde zand van Oostende en naburige gemeenten.

In mijn FB-loopgroep Runcoach.be | Lopen in Oostende was het hierdoor stilletjes in de lente, zomer en begin van de herfst maar vorige week postte ik de oproep om zondagochtend 15 km te gaan lopen op het strand. Serge en Lieven pikten hierop in en waren deze ochtend present.

De zon weerspiegelde een intens helder licht in de ondiepe plassen. Voor we het beseften hadden we ruim 8 km gelopen over golfbrekers en strand. Omkeren en teruglopen.

Ik liep traag maar zij vonden dat niet erg. Ik wel. Mijn linkerzitbeen doet pijn, sinds december. Mijn voeten doen pijn sinds juli in stijgende lijn qua intensiteit en frequentie. Het kan bijna niet anders dan hielspoor zijn. Voortdurend doen ze pijn, ook als ik niet ren en zelfs ’s nachts in mijn bed. Het went, net als de zitpijn maar subiet verslijt mijn lichaam tot ik niet meer kan hardlopen en wat dan? Actie is hier op zijn plaats.

Runcoach.be zal bekijken wat ik best doe. Wordt vervolgd.

Zand ploegen en de wind trotseren

Zondag was de tijd rijp en beschikbaar om een lang gevecht met de elementen te trotseren. Water van de zee, lucht in de vorm van harde wind, aarde van zand en het vuur? Dat zat vanbinnen.

De Putters uit Oostkamp – geen bende vogelspotters noch motards – organiseerden Oostende – Duinkerke – Oostende. Op het strand. Goed voor 100 km krachttraining, zeker als je zoals ik maar één paar buitenbanden voor alle gebruik hebt. Maar dat ontdekte ik pas nadien toen iemand mij Victoria Tattoo Light banden met 1.2 druk aanraadde.

Onmiddellijk na de start reed ik al gauw voorlaatste. Ik kon nog een drietal golfbrekers mee in groep oversteken maar daarna waren ze foetsie. Een aantal renners waren dan ook echte profs zoals Cédric Defreyne die toevallig een student van mij is en niet toevallig profwielrenner bij EFC-L&R Vulsteke U23 Cycling Team. Kopwind aan 6-7 Beaufort duwde mijn gemiddelde snelheid naar 10 km/u voor de eerste 50 km.

Het zand lachte me uit en de zeewind floot me na. Ik vreesde een platte band te ontwaren maar het was mijn wiel dat permanent in het zand gezakt was waardoor de platte band gezichtsbedrog was. Heel soms hoopte ik dat hij echt plat was. Dan moest ik wel stoppen en de tram terug nemen naar Oostende. Maar ik had zo mijn redenen om mezelf te pushen naar het walhalla van zand en zout.

Ik had het mezelf gegund. Dat ik nog eens op het aantrekkelijke randje mocht balanceren van een mentaal hindernissenparcours tijdens een ultra duursport in een woeste, prachtige speeltuin die mij helemaal zou opzuigen. De volgende nacht zou Runcoach.be immers naar zijn wildernis vertrekken om te traillopen met Dixie Dansercoer. Hij Groenland, ik de Noordzee.

Ik had het mezelf beloofd. Dat sterke gevoel van door te zetten, in jezelf te blijven geloven in het diepste dal wanneer je twijfelt of je toch geen Don Quichote bent. Ik wist dat ik gewoon moest volhouden en niet flippen omdat het vloed werd, maar gewoon de Noord-Franse duinen moest induiken. Ik wist dat achteraf de roes van ongeloof, tevredenheid en trots zou komen.

De strandstrook tussen Zuydcoote en Duinkerke werd alsmaar smaller en het zand onberijdbaar. Sommige duinen hadden steile betonnen muren als een soort dijk aan het strand. Daar kon ik met mijn fiets niet op- of afklimmen. Dat ik maar gauw 50 km op de teller had, dan kon ik omkeren en de wind weer het hof maken in plaats van te verwensen.

Hoe lastig het soms was, ik genoot van de eenzaamheid op het strand en in de duinen. Het Noordzeestrand was 100 km lang van mij. Het was zondag en ik was op reis. Solo. Als een kleine ontdekkingsreiziger kwam ik terug thuis uit een andere wereld. Vuil, met rode wangen en voldoende positieve vibes om een hele week te overbruggen. Want natuurlijk droom ik ook van Groenland en Antarctica. 😉

Dubble date met de duinen

Vorig weekend brachten Runcoach.be en ik door in Oostende. Zaterdag was werkdag voor ons project Trailrunning Managers. ’s Ochtends gaf poolreiziger Dixie Dansercoer een uiterst inspirerende lezing over expedities  naar plaatsen waar u en ik nooit zullen gaan. Zeiler Fritz Buyl sloot aan met het verhaal van Marc De Keyser en hemzelf van werken, leven en (ultra)marathon lopen op Antarctica. Beiden zijn daar weerman tijdens onze winter. (Marc zelf was last minute verhinderd door uitlopende weersvoorspellingen voor expeditieteams op de Himalaya.)

Na een lichte lunch volgde een looptraining in de duinen. Zelf had ik de eer iemands allereerste trail run ooit te coachen. In de zonnige duinen dan nog. Het was voor mij wat zoeken naar een tempo om de smaak van lopen in mul zand met hellingen zoet genoeg te maken zodat er geen afschrikkend effect aan de pas kwam. Tegelijk wou ik vermijden dat het loopje op een wandeling zou gelijken. Keep it simple was mijn plannetje. Eerst een dik half uur door de duinen hollen en dan teruglopen over het strand. 

Toen we klaar waren, was mijn gezelschap onder de indruk van het verschil in beleving ten opzichte van ‘gewoon hardlopen’, tevreden en van plan om dit meer te gaan doen. Mission accomplished. 

Zondag ten slotte lonkte de morgenstond om een eigen training in de duinen en op het strand te verkiezen boven uitslapen. Runcoach.be bepaalde hoe snel ik mocht lopen. Aanvankelijk vond ik dat te traag maar tot groot jolijt liep ik de laatste twee kilometers op de dijk aan een voor mij behoorlijk tempo van 5 min. 41 sec. naar 5 min. 22 sec. op het einde. Mijn dag kon niet meer stuk. Ik ben het lopen nog niet afgeleerd door het mountainbiken en kajakken maar draag er de vruchten van.

Weglopen

Gisterenmorgen liep ik een halve marathon omdat ik eergisteren een zwaar parcours op de mountainbike afgelegd had. De logica ontgaat u misschien maar het was enerzijds ter compensatie voor mijn liefde voor het lopen en anderzijds wou ik de schade kunnen opmeten. Hoe zwaar zou ik 21,1 km lopen ervaren na de ontdekking van spieren die tot voor de mountainbike ervaring onontgonnen in mijn lichaam scholen?

Er was ook nog een derde reden. Ik zat met een ontredderd en wrang gevoel van frustratie, afschuw en onwezenlijkheid door tal van zaken die dichtbij en veraf rondom mij gebeuren. Negatieve gebeurtenissen waarvan ik niet bij machte ben ze op te lossen. In dat geval zou je ze moeten loslaten. Dat weet ik, maar kan ik zo moeilijk. Er niet door verteerd geraken, vind ik al een heuse prestatie. 

Tussen afschuwelijke oorlogsbeelden en ongelofelijke onzin over Rachida verschijnt dan mijn blog in de tijdslijn van mijn kennissen. Dan schaam ik mij een beetje omdat het lijkt alsof ik alleen maar met ‘mijn sport’ bezig ben terwijl mensen elke dag een strijd leveren voor hun bestaansrecht. Niets is minder waar. Lopen helpt het loslaten maar aanvaarden zal ik het nooit.

Ik wist dat een halve marathon pijn zou doen. Daarom liep ik hem niet op het zand maar op pier en dijk. Van Oostende naar Middelkerke en terug. Als je bijna 12 km heen loopt, moet je ook nog terug. Dat is het verschil met een lus die je eventueel kan inkorten. Het mooie aan een lang recht stuk is dat je het keerpunt kan visualiseren. In mijn geval was dat het casino van Middelkerke. Al gauw liep ik in de gewenste trance die me toeliet om elke gedachte stil te leggen. Enkel mijn ademhaling, mijn heen en weer zwiepende armen en de voetstappen. Links, rechts, herhaal. De zijwind kwam uit de zee. De zon verwarmde mijn benen.

Het keerpunt maakte mijn koppigheid overbodig want de halve marathon zou nu een feit worden. Ik moest immers terug geraken. Koppigheid ruimde plaats voor fysiek ongemak. Ik voelde me geradbraakt door het mountainbiken. Mijn rug leek in twee gebroken aan de schouderbladen bij elke voorwaartse armbeweging. De voor- en binnenkant van mijn dijen waren van beton. Maar ik zou niet stoppen voor ik 21,1 km op Strava zou zien verschijnen.

Meestal zal ik besluiten dat het deugd gedaan heeft om te lopen en dat ik niet heb afgezien. Soms zie ik af door het ontmoeten van mijn grenzen. Heel soms wil ik bewust afzien bij het lopen. Om de pijn van machteloosheid even te overtreffen.

Zeeleven

Mensen vragen soms waar ik de energie vandaan haal maar voor mij is het de logica zelve om de dingen te doen die ik graag doe. Het kost mij geen energie, integendeel. Als ik dat niet zou doen, dan zou ik pas een zwaar energielek krijgen. Natuurlijk kan je niet voortdurend je zin doen en als je denkt enkel gelukkig te worden door de lotto te winnen, onmogelijke schoonheidsidealen te bereiken of je in een vingerknip naar luilekkerland te kunnen transporteren dan zoek je het misschien te ver. 

Do more of what makes you happy. Het is een simpele huis-tuin-keukenspreuk maar met een waarheid als een koe. Deze way of life kreeg vorm na een lange zoektocht naar troost toen ik mijn kinderen noodgedwongen moest missen door de scheiding met hun vader. Eerst werkte ik me te pletter en ging vaak uit om het gemis op te vullen. Dat werkte niet. Nu kan ik ons leven organiseren en combineren op een evenwichtige manier die mij de vrijheid geeft om veel outdoor te leven en te sporten. Het vele werken is gebleven maar het nachtleven heb ik al lang vaarwel gezegd. 

Het idee van een rondje te lopen voor de dag begint of het vooruitzicht na het werk te kunnen kajakken bij de overgang van dag naar donker geeft me vleugels. Lekker vroeg opstaan om het mooiste stuk van de dag buiten door te brengen. Sport als extra motivatie en beloning. Wat kies jij om jezelf te motiveren of te belonen?

Doch als ik in volledige vrijheid zou kunnen kiezen, dan deed ik wat Thomas Siffer ooit deed. Met een zeilboot 3 jaren met het gezin de wereldzeeën bevaren. Op de mooiste plekken aanmeren om daar te trail lopen, kajakken, zwemmen, fietsen. De wereld proeven. 

Maar dat gaat dus niet.

Het zeilen beperkt zich voorlopig tot korte tochten op de Noordzee en Zeeland. Ondertussen zit ik met Runcoach.be op onze zeilboot en ben ik het logboek van Thomas aan het lezen. Dit boek leest extra beklijvend in het ruim van een zeilboot. Het past compleet in dit kader en bij het stapeltje lectuur van wateralmanak en havengids. Het inlevingsvermogen wordt danig uitvergroot.

Al even onbeschrijfelijk is het geluksgevoel dat ik krijg door vroeg uit de veren het roze ochtendlicht in de haven te aanschouwen wanneer ik een loopje aanvat. De wereld is nog stil en ik mag lopen op de pier en het strand. Voor mij is dat een ultiem gevoel van vrijheid. 

Alle andere uren of dagen zal ik wel werken en zorgen maar dit is van mij.

En nog iets: gisteren heb ik een prachtige mountainbike gekocht. Weer een wereld die zich voor me opent. 

Onze North C Trail 2017 in beeld

Het leuke is dat Sarah haar Go Pro meebracht zodat wij een massa beeldmateriaal verzamelden om nog jaren na te genieten van de wonderbaarlijke ervaring die wij met zijn drieën beleefd hebben in de uitgestrekte duinen van de Westhoek. Sarah is behalve ultra trail runner ook fotograaf en kan je volgen op https://www.instagram.com/blistersisterscrew/ en https://www.instagram.com/sarahmoutonphotography/

Zet je schrap voor 50 km beelden van Sarah, Fien en Katrien in het zand.

50 km magie op de North C Trail

Life starts outside your comfort zone.

Gisteren deed ik iets waar ik twee jaar lang aan getwijfeld heb. Het begon twee jaar geleden toen Runcoach.be de race aan het lopen was. De bedenking dat ik dit nooit zou kunnen vermengd met de schrik en bezorgdheid dat hij tijdens deze trail het loodje zou leggen. Daarna ontstond het stiekeme verlangen dit ook te kunnen met het nuchtere besef dat dergelijke langdurige fysische inspanning voor mij onhaalbaar zou zijn.

Vorig jaar liep ik met een twijfelend hart het parcours van de 30 km uit terwijl hij opnieuw de 50 km liep. Stikkapot en na tranen tijdens de loodzware beklimmingen van de duinen finishte ik met nog meer respect voor wie de 50 km kon volbrengen. Zou ik dit ooit kunnen? Het verlangen groeide maar wimpelde ik af in het kader ‘toch nog een beetje realistisch blijven’.

En toen startte eind maart 2016 de eerste editie van de campagne Loop Naar De Maan van Kom Op Tegen Kanker. Ik formuleerde een dubbele persoonlijke uitdaging. Financieel zou ik €1000 sponsorgeld inzamelen. Sportief zou ik tijdens de kleine zeven maanden durende campagne 1000 km lopen. Als ik zou slagen, zou ik op 11 maart 2017 de North C Trail lopen. Jawel, 50 km. Ik weet nog dat ik toen besefte hoe overmoedig het was dit te poneren maar het toch schriftelijk formuleerde. Belofte maakt schuld want al snel geraakte in aan €1000. Lap.

Gisteren was het 11 maart. Het werd een dag om nooit te vergeten. Na de twijfel en het verlangen was er de faalangst die tot woensdag 7 maart de bovenhand had. Ik had mij nog steeds niet ingeschreven. Ik durfde er niet in geloven, had schrik om me belachelijk te maken en het werd mij afgeraden door Runcoach.be na mijn vorige ultra trail. Woensdag draaide ik echter een knop om. “Foert, ik doe het!” Wat had ik te verliezen?

Ondertussen kon je niet meer online inschrijven dus ik zou een daginschrijving ter plekke betalen. Op Facebook zag ik donderdag toevallig een oproepje van ene Peter Rietveld die zijn startbewijs te koop aanbood wegens onverwacht niet kunnen deelnemen.

Het gevolg was dat ik gisteren startte met het idee ‘wie niet waagt, niet wint’ en een vreemd borstnummer dat mij incognito maakte. “En hier loopt Peter voorbij…”, schalde een stem door de microfoon. “Of toch niet, dit is duidelijk geen Peter maar laten we haar Petra noemen.” grinnikte de man. Ik zwaaide en glimlachte met een klein hartje en een grote banaan in mijn linkerhand.

De banaan hield ik de eerste 15 km vast, lopend op het strand van Koksijde tot Bray-Dunes in la douce France. Sarah en Fien flankeerden me en ik had toen nog niet kunnen dromen dat we zij aan zij met zijn drieën simultaan na 50 km over de finish zouden lopen op een mooi drafje door een erehaag van de event medewerkers onder luid applaus.

Na 15 km hielden we een eerste keer halt want Sarah moest een steentje uit haar schoen halen. Het onding had een blaar tussen twee tenen veroorzaakt maar het gaf mij de tijd de banaan te verorberen gevolgd door een eerste jelly.
Toen doken we duinen in. Op en neer in mul zand. We stimulerenden elkaar en trokken niet alleen de kar waar nodig maar ook veel foto’s met de Go Pro van Sarah. Het weer was ons goed gezind zonder wind en met non-stop zon.

Het hele gebeuren was voor mij een magische droom die elke verwachting oversteeg omdat het bleek te lukken en hoe! Het generieke product oversteeg uitermate het verwachte product, zou ik in mijn hoorcollege Marketing zeggen. De Customer Experience was subliem met een extreem hoge merkidentificatie als resultaat. Leve Sportevents.be! Sportevents.be is the best!

Veel zand en volhardend voortlopen dus. Maar vooral genieten van de pracht van de uitgestrekte duinen, grapjes maken onderweg en aan de controle- en bevoorradingsposten. Het mocht voor mij wat vlotter vooruit gaan maar het samen blijven primeerde voor mij. Samen was dit nog leuker. Misschien lag daarin wel de superkracht die ik gisteren kon ervaren.

Zo kwam het dat we na een loodzware laatste 3 km met de pittigste duinen – die ze voor het laatst hadden voorbehouden als een ware bouquet final – , een ernstige overweging van Fien om te stoppen na 35 km – ze voelde zich misselijk door de langdurige inspanning – en rusttijden door bevoorradingsposten en fotoshoots, onze 50 km beëindigden in een kleine 8 uren. Netjes binnen de toegestane limiet van 8 uren en 15 minuten.

Ik heb iets succesvol gedaan waarvan tot tijdens het lopen zelf niet durfde vermoeden dat ik het zou kunnen. Het heeft me veel onterechte faalangst en zelftwijfel gekost maar geen bloed, zweet noch tranen. (Het kleine beetje bloed van de duindoornen buiten beschouwing gelaten.) Het resultaat is dat ik mij de gelukkigste persoon ter wereld waan met een gevoel dat ik zelden ervaar: dat ik fier mag zij op iets wat ik kan.

Het grote verschil met de ultra Trail des Gueules Noires? Toen was ik zo uitgeput met koorts en extreme pijn dat ik niet blij kon zijn na het finishen, laat staan enig gevoel van fierheid ervaren.

Geven en nemen

Lopen maakt je hoofd leeg en die nieuwe, vrije ruimte is één van de gratis weldaden van duursporten. Start je een loopje vanuit een meerdaags verblijf in afzondering op een zeilboot met mentale rust en pure voeding, dan wordt je gevoel van vrijheid en verbondenheid met de natuur nog groter om te pieken wanneer dat lopen op een godverlaten strand vol oorverdovende wind en klotsende schuimgolven gebeurt. 
Vanmorgen was zo’n training. 

Eergisteren proefde ik dit al met vijf kilometer en het smaakte naar meer. Vandaag zou het een halve strandmarathon worden met loopmaatje Kevin. De natuurelementen hebben er geen probleem mee dat je hen wil trotseren. Je mag nemen en er letterlijk frontaal tegenin gaan. Maar denk nooit dat je sterker bent. Geen nemen zonder geven. 

De windkracht van 6 tot 8 Beaufort vormde voor mij geen obstakel om op het open strand te lopen maar had me deze nacht gewekt en behoorlijk lang wakker gehouden. Hoeveel ik geniet van even moederziel alleen op de zeilboot te verblijven, zo keihard bereikte mijn adrenalinepeil deze nacht steile pieken. Zonder rukwinden zijn de nachtelijke geluiden op een boot niet voor watjes maar met de wind van vorige nacht, ervaar je een fikse oefening in het hoofd koel houden. Respecteer volgende vier regels.

1. Verboden te denken dat je kajuit een drijvende doodskist is, laat staan een zinkende. 
2. Verboden om de sterkte van de landvasten of om de deskundigheid van de knopenlegger in twijfel te trekken.
3. Verboden de rammelende geluiden op het dek te wijten aan inbrekers. Het lijkt alleen maar alsof je voetstappen op het dek hoort. Niemand is aan de luiken aan het prutsen. Niemand wil in dergelijke wind op een schip binnendringen. Je brein houdt je voor de gek.
4. Geniet van de unieke beleving  waarbij je zeer dicht bij de elementen komt en beseft hoe nietig de moderne mens is. We vergeten dat vaak en wanen ons heer en meester op de planeet. Wired. Connected. Online. Smart. Intelligent. Protected. 

Allemaal goed en wel maar het gevolg was dat mijn lijf niet optimaal uitgerust was voor een halve strandmarathon met extreme wind. Weinig en onrustig geslapen en ik voelde dezelfde hoofdpijn als wanneer ik op volle zee te lang in de binnenruimte blijf om koffie te zetten.    

Het enige dat mijn strijdlust tegen de wind nu kon ontmoedigen, was hevige regen. Dat het droog was, voelde dus als een dikke meevaller aan. Zoals eind februari besloten, vertik ik het om nog in lange broek te lopen tot volgende winter maar de twijfel voor het traillooprokje stak deze ochtend toch even op. Niet plooien, Cattoor. Los dat op met kniehoge compressie tubes. 

Dus om half tien was ik present om te starten aan de Hazegras Delhaize. Het stukje langs de kade naar de dijk liep nog vlotjes maar eenmaal daar gedroeg het strand zich weinig uitnodigend. Zoals Kevin achteraf opmerkte: we werden gezandstraald. 

Niet plooien, Cattoor. Je bent gestart om een stukje van de wind te nemen en het is niet erg als je het voornemen om vanmorgen een halve marathon te rennen opgeeft. Het was vechten tegen de bier- euh, windkaai maar na een tijdje genoot ik met volle teugen van de alles tegenwerkende kracht van de zuidwestenwind. Ogen net niet helemaal dicht. Borst vooruit en hoofd toch lichtjes voorwaarts gebogen wat in een foute loophouding resulteerde maar nodig was om het aangezicht zoveel mogelijk te sparen van de zandstraling. Excuseer mij voor de vettigheid maar het waaide zo hard dat mijn ogen traanden, mijn neus begon te lopen en de wind het snot uit mijn neus wegblies. De blote dijen werden tegelijk gezandstraald en krachtig gemasseerd. 

Golfbreker op en af, springen over zeeplassen en elke voetlanding leek een overwinning op de wind. Toen we aan Raversijde kwamen, wou ik terug ondanks het wijzen naar het casino van Middelkerke in de verte dat het keerpunt voor de halve marathon zou zijn. De reden van mijn plotse ommezwaai? Geen wispelturigheid maar eerder uit mechanische noodzaak. Daar waar ik tot nog toe het gevoel had ter plekke in de wind te blijven hangen, voelde ik mezelf plots achteruit waaien. De hoge flatgebouwen hadden hier plaats gemaakt voor leegte en lage duinen die de wind nog genadelozer deden toeslaan. Mijn rechtervoet begon op de koop toe te slapen. 

Het teruglopen was natuurlijk geweldig gemakkelijk met zoveel wind in de rug. Om af te ronden op 14 km liepen we nog wat verdwaalde rondjes in het Maria-Hendrika-park waar niets je deed vermoeden hoe onaards het strand die dag was. Zandstorm op Tattooine. Dichter zal ik waarschijnlijk niet meer komen. Missie geslaagd.

Wordt er nog gelopen?

Natuurlijk loop ik nog steeds maar het bloggen kan niet altijd volgen. De mentale veerkracht is work in progress en onderhevig aan de limiet van de egodepletie. (Google that, peeps). Hier komt een overzichtje van de voorbije loopweek met wat persoonlijke aanvullingen. 

• Maandag core power training in de lunchpauze. Dit voer ik blindelings uit terwijl ik me verlies in de flow van de herhalingen tellen. Gewoon doen en nadien voelen dat de spieren flink gewerkt hebben. 
• Dinsdag was extra druk met doceren en andere taken op de hogeschool dus heb ik mijn looptraining in twee gesplitst. In de lunchpauze liep ik een kleine 6 km in het bos met collega’s Sue en Isabelle. Gemiddeld liep ik 6:23 min per kilometer. ’s Avonds temperde het vooruitzicht om nog eens te mogen lopen de stress van het verkeer. Ik riskeerde te laat te komen op de muzieklessen van drie dochters door de avondspits. Opluchting en adrenaline toen ik hen netjes op tijd kon afleveren. Tijd voor een tweede loopje. 5 km in het donkere Moerbrugge waarbij elke kilometer me gemiddeld 5 minuten en 41 seconden kostte. 
• Donderdagochtend zou ik 10 km met Joke lopen doch ik was ziek. Core power training viel ook in het water. So be it. Gelukkig geen werkverplichtingen die in het gedrang kwamen. Gewoon een verloren dag waar niets aan te doen was.
• Zondagmorgen liep ik 18 km met Joke tussen de velden van Meetkerke, Houthave en Stalhille. Aarden boerenwegels zoals het hoort en een laatste stuk langs het zeekanaal terug naar Brugge. 6:30 per km.
• Maandagmorgen 1,5 km snel lopen om naar de fitness en terug naar huis te gaan. Alle 12 reeksen van 60, 120 of 180 herhalingen netjes afgewerkt. Zo hoort het. Niet zeuren. 
• Vandaag lekker op het strand gerend tegen en met de loeiharde wind. Ik waande me op planeet Tattooine. 5 km aan 5:54. In traillooprokje! Gedaan met lopen in lange broeken vanaf nu. Maart staat voor de deur.

Over lange broeken. Ik ga toch nog iets vertellen wat misschien verkeerd overkomt maar illustreert dat veel vrouwen worstelen met hun zelfbeeld. Omdat ik zoveel werk, voor anderen zorg en mijn enige vrije tijd naar het lopen gaat, heb ik weinig tijd voor uiterlijkheden en shoppen. Later als ik tijd heb, zal ik eens echt aan mijn lijn werken, meer naar de kapper gaan en eens een beauty treatment ondergaan, denk ik dan. Ik vermoed dat ik ook geen vriendinnen heb met interesse of professionele know how van kleren shoppen. Of ze verzwijgen dit. In het beste geval neem ik een dochter mee om de kledij te keuren. Bovendien zie ik mezelf als te zwaar wat shoppen nog vervelender maakt. Zeker na het verdict van de Eurofittestbatterij van twee weken geleden waar ik 70 kg woog en 31% vet scoorde. Ik schaamde me toen. 

Vandaag besloot ik een dark blue jeans te kopen omdat ik een kortingsbon bezat, daar eens tijd voor had en toe was aan dergelijk stuk in mijn garderobe. Mijn favoriete kledingmerk IKKS sloeg ik spontaan over want ik was zeker dat ik maat 42 zou nodig hebben. Daarom had ik nog nooit een broek van dat merk gepast hoewel ik elk seizoen een drietal jurken of truitjes van dat merk koop. Ik nam twee modellen van Gardeur mee in het pashokje. Dat merk staat voor comfortabele, degelijke, nette broeken maar met weinig rock-gehalte. Ik nam zenuwachtig maat 38 in de hoop dat het grote Duitse maten betrof. Ik zwom in de broeken waardoor ik maat 36 probeerde maar ook deze waren te breed in de taille en rond de billen. Zou ik dan toch niet zo dik zijn zoals ik mezelf zie?

Ik ging terug naar de winkelruimte van IKKS en verdween met maten 42, 40 en 38 in het pashokje. Om ze terug te hangen en uiteindelijk weg te gaan met maat 36. Uiteraard content maar vooral verwonderd omdat ik een fout zelfbeeld heb. Want als je 170 cm meet en broekmaat 36 draagt van een merk met maten die zeker niet aan de grote kant zijn, kan je niet erg dik zijn, me dunkt. 

Het lopen heeft me zeker slanker gemaakt. Mijn brein moet soms nog volgen om dat te zien. (Nochtans droeg ik vandaag een iets te ruime jeansbroek maat 36 die ik twee jaar geleden in de Aldi had gekocht. Grote Duitse maten en het bewijs dat ik niet graag kleren ga kopen.)