Exact een week en een sloot woelig water verder. Hard gewerkt, gezwommen om niet te verdrinken en veel in twijfel getrokken. Alles. Behalve mijn gezin. Zij waren mijn strohalm. Mijn rots in de branding. Tel daar een behoorlijk aantal steunende collega’s bij en je komt tot de slotsom dat mensen wonderen kunnen doen.
Dagelijks tonen de media ons hoe mensen elkaar kapot maken en de conclusie dat alles zinloos is, loert om de hoek. Je zou bijna vergeten wat de kracht is van een helpende hand, een troostende knuffel, een opbeurend berichtje en de vraag: Kan ik iets doen om je te helpen?
Lopen wou ik ook al niet. De training van dinsdag ging niet door wegens doorwerken tot 22u op de campus en dan leeg. Chique-plat. Woensdag was ik doodmoe door een quasi slapeloze nacht maar mijn zestienjarige zoon zette het samen met mij op een lopen. 10 km Fartlek. Spelen met de heuveltjes van de Brugse windmolens. Ik had mezelf ertoe verplicht omdat ik ergens diep van binnen wist dat lopen helpt wanneer het niet meer gaat. Je ertoe aanzetten is het moeilijkst. Dankzij Arno deed ik het. Na de training zag ik eindelijk weer een sprankel hoop.
Donderdag werkte ik tijdens de lunchpauze netjes mijn crosstraining af op automatische piloot. Vrijdag in de vroege ochtend liep ik 45 minuten voor het werk en beloonde mezelf daarna met een mooi, gezond ontbijt met rood fruit, granen en zaden. Ik dronk kokoswater met spuitwater. Half om half want puur kokoswater lust ik niet. Vol moed vertrok ik naar het werk.
Vanmorgen maakten manlief en ik een gaatje in onze agenda’s om samen een uur te gaan lopen. Het samen lopen deed enorm veel deugd en het resultaat van 11,2 km was voor mij een geweldige boost.
Alles komt goed.
Running | Mountainbike | Kayak 