Geven en nemen

Lopen maakt je hoofd leeg en die nieuwe, vrije ruimte is één van de gratis weldaden van duursporten. Start je een loopje vanuit een meerdaags verblijf in afzondering op een zeilboot met mentale rust en pure voeding, dan wordt je gevoel van vrijheid en verbondenheid met de natuur nog groter om te pieken wanneer dat lopen op een godverlaten strand vol oorverdovende wind en klotsende schuimgolven gebeurt. 
Vanmorgen was zo’n training. 

Eergisteren proefde ik dit al met vijf kilometer en het smaakte naar meer. Vandaag zou het een halve strandmarathon worden met loopmaatje Kevin. De natuurelementen hebben er geen probleem mee dat je hen wil trotseren. Je mag nemen en er letterlijk frontaal tegenin gaan. Maar denk nooit dat je sterker bent. Geen nemen zonder geven. 

De windkracht van 6 tot 8 Beaufort vormde voor mij geen obstakel om op het open strand te lopen maar had me deze nacht gewekt en behoorlijk lang wakker gehouden. Hoeveel ik geniet van even moederziel alleen op de zeilboot te verblijven, zo keihard bereikte mijn adrenalinepeil deze nacht steile pieken. Zonder rukwinden zijn de nachtelijke geluiden op een boot niet voor watjes maar met de wind van vorige nacht, ervaar je een fikse oefening in het hoofd koel houden. Respecteer volgende vier regels.

1. Verboden te denken dat je kajuit een drijvende doodskist is, laat staan een zinkende. 
2. Verboden om de sterkte van de landvasten of om de deskundigheid van de knopenlegger in twijfel te trekken.
3. Verboden de rammelende geluiden op het dek te wijten aan inbrekers. Het lijkt alleen maar alsof je voetstappen op het dek hoort. Niemand is aan de luiken aan het prutsen. Niemand wil in dergelijke wind op een schip binnendringen. Je brein houdt je voor de gek.
4. Geniet van de unieke beleving  waarbij je zeer dicht bij de elementen komt en beseft hoe nietig de moderne mens is. We vergeten dat vaak en wanen ons heer en meester op de planeet. Wired. Connected. Online. Smart. Intelligent. Protected. 

Allemaal goed en wel maar het gevolg was dat mijn lijf niet optimaal uitgerust was voor een halve strandmarathon met extreme wind. Weinig en onrustig geslapen en ik voelde dezelfde hoofdpijn als wanneer ik op volle zee te lang in de binnenruimte blijf om koffie te zetten.    

Het enige dat mijn strijdlust tegen de wind nu kon ontmoedigen, was hevige regen. Dat het droog was, voelde dus als een dikke meevaller aan. Zoals eind februari besloten, vertik ik het om nog in lange broek te lopen tot volgende winter maar de twijfel voor het traillooprokje stak deze ochtend toch even op. Niet plooien, Cattoor. Los dat op met kniehoge compressie tubes. 

Dus om half tien was ik present om te starten aan de Hazegras Delhaize. Het stukje langs de kade naar de dijk liep nog vlotjes maar eenmaal daar gedroeg het strand zich weinig uitnodigend. Zoals Kevin achteraf opmerkte: we werden gezandstraald. 

Niet plooien, Cattoor. Je bent gestart om een stukje van de wind te nemen en het is niet erg als je het voornemen om vanmorgen een halve marathon te rennen opgeeft. Het was vechten tegen de bier- euh, windkaai maar na een tijdje genoot ik met volle teugen van de alles tegenwerkende kracht van de zuidwestenwind. Ogen net niet helemaal dicht. Borst vooruit en hoofd toch lichtjes voorwaarts gebogen wat in een foute loophouding resulteerde maar nodig was om het aangezicht zoveel mogelijk te sparen van de zandstraling. Excuseer mij voor de vettigheid maar het waaide zo hard dat mijn ogen traanden, mijn neus begon te lopen en de wind het snot uit mijn neus wegblies. De blote dijen werden tegelijk gezandstraald en krachtig gemasseerd. 

Golfbreker op en af, springen over zeeplassen en elke voetlanding leek een overwinning op de wind. Toen we aan Raversijde kwamen, wou ik terug ondanks het wijzen naar het casino van Middelkerke in de verte dat het keerpunt voor de halve marathon zou zijn. De reden van mijn plotse ommezwaai? Geen wispelturigheid maar eerder uit mechanische noodzaak. Daar waar ik tot nog toe het gevoel had ter plekke in de wind te blijven hangen, voelde ik mezelf plots achteruit waaien. De hoge flatgebouwen hadden hier plaats gemaakt voor leegte en lage duinen die de wind nog genadelozer deden toeslaan. Mijn rechtervoet begon op de koop toe te slapen. 

Het teruglopen was natuurlijk geweldig gemakkelijk met zoveel wind in de rug. Om af te ronden op 14 km liepen we nog wat verdwaalde rondjes in het Maria-Hendrika-park waar niets je deed vermoeden hoe onaards het strand die dag was. Zandstorm op Tattooine. Dichter zal ik waarschijnlijk niet meer komen. Missie geslaagd.