Assan rechtedeure

Vandaag gaf ik nascholing databasemanagement aan docenten op campus Kortrijk. Om de ecologische voetdruk te beperken en kilometers te malen, verplaatste ik me met de mountainbike. De kortste afstand van hartje Brugge naar Vives Kortrijk is 48 km.

Onderweg had ik geen pech, verdwaalde niet en ik kwam ruim op tijd aan dankzij mijn sterke benen die me niet in de steek lieten. Gelijk een ‘echte’ coureur. Er was wel een feit waardoor ik mezelf uit de comfortzone moest duwen om te vertrekken. Het goot namelijk water oftewel: het regende pijpenstelen, katten en honden. De hemelsluizen stonden open.

Ik fietste van Brugge naar Oostkamp en vanaf dan was het altijd rechtdoor langs de N50 tot in Kortrijk. Verdwalen voor Kortrijk zat er niet in en in Kortrijk zou ik een kaart bekijken. In de gietende regen fietste ik langs Waardamme, Ruddervoorde, Zwevezele, Egem, Pittem, Ardooie, Meulebeke, Ingelmunster, Hulste, Kuurne naar Kortrijk.

Vol modderspatten en kletsnat kwam ik aan op de campus in Kortrijk. Bibberend sukkelde ik met het fietsslot. Het idee mijn beestje onbewaakt achter te laten, stond me niet aan.

Ik waste me, kamde mijn haar en trok mijn jurk en pumps aan. Het duurde even voor ik stabiel op m’n hoge hakken kon blijven staan. Mijn lijf was koud tot op het bot en de airco in het computerlokaal waar ik les gaf was een beetje teveel van het goede.

Ik besefte nog niet dat ik een fout gemaakt had door niets meer te eten noch te drinken tot 13u. Dan at ik als lunch een broodje kaas en dronk een flesje Cola Zero. Om 13u30 trok ik terug mijn natte wielerkledij en -schoenen aan. Het thuisfront lonkte en het regende niet meer. De wind zat in de verkeerde richting en langzaam liep mijn batterij leeg. Na 30 km had ik geen kracht meer, schele koppijn en voelde me duizelig. Op de koop toe werd ik bijna aangereden door een bestelwagen die rechts afdraaide en mij duidelijk niet gezien had. We konden allebei op het laatste nippertje remmen waardoor we op een paar centimeter voor de net vermeden impact tot stilstand kwamen. Wonderbaarlijk klikten mijn schoenen snel los anders was ik voor zijn neus gevallen. Ik reed verontwaardigd verder richting Brugge en veegde een paar tranen uit mijn gezicht. Ik hoop dat die man er net zo slecht van was als ik me voelde.

Toen ik in Oostkamp kwam, stapte ik af aan een bankkantoor. Het leek een verzopen bankovervaller met fietshelm die gewapend met een debetkaart bevend het kantoor binnen stuikte. Met de centjes en mijn laatste kracht strompelde ik een bakkerij binnen en bestelde twee appelflappen, een vierkante crèmekoek en een flesje water. Op straat verorberde ik alles als een hongerige landloper. Natuurlijk was ik nog niet direct terug op krachten waardoor ik eerst een half kilometertje naast mijn fiets wandelde om dan pas terug het stalen ros te bestijgen.

Mijn lesje heb ik echt wel geleerd door aan de lijve te ondervinden dat het menselijk lichaam extra brandstof nodig heeft als je bijna 100 km fietst. Ik stond versteld van mijn calorieverbruik. Om 17u had ik al ruim 4450 kcal verbrand.

En het onderstaand kaartje en cijfermateriaal mag je maal twee doen. Wat een bijzondere werkdag.