Life starts outside your comfort zone.
Gisteren deed ik iets waar ik twee jaar lang aan getwijfeld heb. Het begon twee jaar geleden toen Runcoach.be de race aan het lopen was. De bedenking dat ik dit nooit zou kunnen vermengd met de schrik en bezorgdheid dat hij tijdens deze trail het loodje zou leggen. Daarna ontstond het stiekeme verlangen dit ook te kunnen met het nuchtere besef dat dergelijke langdurige fysische inspanning voor mij onhaalbaar zou zijn.
Vorig jaar liep ik met een twijfelend hart het parcours van de 30 km uit terwijl hij opnieuw de 50 km liep. Stikkapot en na tranen tijdens de loodzware beklimmingen van de duinen finishte ik met nog meer respect voor wie de 50 km kon volbrengen. Zou ik dit ooit kunnen? Het verlangen groeide maar wimpelde ik af in het kader ‘toch nog een beetje realistisch blijven’.
En toen startte eind maart 2016 de eerste editie van de campagne Loop Naar De Maan van Kom Op Tegen Kanker. Ik formuleerde een dubbele persoonlijke uitdaging. Financieel zou ik €1000 sponsorgeld inzamelen. Sportief zou ik tijdens de kleine zeven maanden durende campagne 1000 km lopen. Als ik zou slagen, zou ik op 11 maart 2017 de North C Trail lopen. Jawel, 50 km. Ik weet nog dat ik toen besefte hoe overmoedig het was dit te poneren maar het toch schriftelijk formuleerde. Belofte maakt schuld want al snel geraakte in aan €1000. Lap.
Gisteren was het 11 maart. Het werd een dag om nooit te vergeten. Na de twijfel en het verlangen was er de faalangst die tot woensdag 7 maart de bovenhand had. Ik had mij nog steeds niet ingeschreven. Ik durfde er niet in geloven, had schrik om me belachelijk te maken en het werd mij afgeraden door Runcoach.be na mijn vorige ultra trail. Woensdag draaide ik echter een knop om. “Foert, ik doe het!” Wat had ik te verliezen?
Ondertussen kon je niet meer online inschrijven dus ik zou een daginschrijving ter plekke betalen. Op Facebook zag ik donderdag toevallig een oproepje van ene Peter Rietveld die zijn startbewijs te koop aanbood wegens onverwacht niet kunnen deelnemen.
Het gevolg was dat ik gisteren startte met het idee ‘wie niet waagt, niet wint’ en een vreemd borstnummer dat mij incognito maakte. “En hier loopt Peter voorbij…”, schalde een stem door de microfoon. “Of toch niet, dit is duidelijk geen Peter maar laten we haar Petra noemen.” grinnikte de man. Ik zwaaide en glimlachte met een klein hartje en een grote banaan in mijn linkerhand.
De banaan hield ik de eerste 15 km vast, lopend op het strand van Koksijde tot Bray-Dunes in la douce France. Sarah en Fien flankeerden me en ik had toen nog niet kunnen dromen dat we zij aan zij met zijn drieën simultaan na 50 km over de finish zouden lopen op een mooi drafje door een erehaag van de event medewerkers onder luid applaus.
Na 15 km hielden we een eerste keer halt want Sarah moest een steentje uit haar schoen halen. Het onding had een blaar tussen twee tenen veroorzaakt maar het gaf mij de tijd de banaan te verorberen gevolgd door een eerste jelly.
Toen doken we duinen in. Op en neer in mul zand. We stimulerenden elkaar en trokken niet alleen de kar waar nodig maar ook veel foto’s met de Go Pro van Sarah. Het weer was ons goed gezind zonder wind en met non-stop zon.
Het hele gebeuren was voor mij een magische droom die elke verwachting oversteeg omdat het bleek te lukken en hoe! Het generieke product oversteeg uitermate het verwachte product, zou ik in mijn hoorcollege Marketing zeggen. De Customer Experience was subliem met een extreem hoge merkidentificatie als resultaat. Leve Sportevents.be! Sportevents.be is the best!
Veel zand en volhardend voortlopen dus. Maar vooral genieten van de pracht van de uitgestrekte duinen, grapjes maken onderweg en aan de controle- en bevoorradingsposten. Het mocht voor mij wat vlotter vooruit gaan maar het samen blijven primeerde voor mij. Samen was dit nog leuker. Misschien lag daarin wel de superkracht die ik gisteren kon ervaren.
Zo kwam het dat we na een loodzware laatste 3 km met de pittigste duinen – die ze voor het laatst hadden voorbehouden als een ware bouquet final – , een ernstige overweging van Fien om te stoppen na 35 km – ze voelde zich misselijk door de langdurige inspanning – en rusttijden door bevoorradingsposten en fotoshoots, onze 50 km beëindigden in een kleine 8 uren. Netjes binnen de toegestane limiet van 8 uren en 15 minuten.
Ik heb iets succesvol gedaan waarvan tot tijdens het lopen zelf niet durfde vermoeden dat ik het zou kunnen. Het heeft me veel onterechte faalangst en zelftwijfel gekost maar geen bloed, zweet noch tranen. (Het kleine beetje bloed van de duindoornen buiten beschouwing gelaten.) Het resultaat is dat ik mij de gelukkigste persoon ter wereld waan met een gevoel dat ik zelden ervaar: dat ik fier mag zij op iets wat ik kan.
Het grote verschil met de ultra Trail des Gueules Noires? Toen was ik zo uitgeput met koorts en extreme pijn dat ik niet blij kon zijn na het finishen, laat staan enig gevoel van fierheid ervaren.
Running | Mountainbike | Kayak 