Cyclocross parcours

Dit weekend vindt in Oostende ter hoogte van de Thermae Palace het BK Cyclocross plaats. Veldrijden ziet er van ver op de televisie nog te doen uit omdat de helden die ze tonen zo goed zijn dat het lijkt alsof hun inspanning best meevalt. De toeschouwer kijkt al dan niet met pint en braadworst in de hand en de topsporters presteren alsof het met de vingers in de neus is.

Dat was tot maandag mijn vage beeld over veldrijden.

Op tweede nieuwjaarsdag liepen Runcoach.be en ik op het strand voor wat een rustige training zou worden. Toen we aan de Thermae Palace kwamen, zagen we een parcours dat in opbouw was. Hopen zand om heuvels na te bootsen en een tijdelijke steile brug die naar de Wellington Renbaan voor de paardenkoers leidde. Dat was te mooi om te laten liggen dus liepen wij het parcours af. De brug was steiler dan ik dacht maar Runcoach.be schoot natuurlijk als een raket omhoog en zweefde over de zandhopen alsof hij een berggeitje was. Het was best fijn om op het gras te lopen waar anders enkel koerspaarden mogen rennen maar het mulle zand en de hoogtemetertjes vielen me tegen. Zware benen strooiden roet in het eten maar als je veel loopt weet je dat het niet altijd feest is en dat dit helemaal niet erg is wat op zijn beurt de negatieve ervaring tijdens de loop weer afremt. Blijven lopen en alles komt goed.

Lopen is nooit eentonig als je voor variatie in ondergrond, locatie, trainingsmethode en parcours zorgt maar deze keer wekte het bij mij vooral een mateloze bewondering op voor een sport die mij vreemd is. Nu heb ik respect ontwikkeld voor een sporttak waarvan ik geen flauw idee had hoe zwaar ze is. De volgende keer als ik een veldrijder M/V ontmoet, zal ik die persoon toch met een andere bril bekijken.

Zich op glad ijs begeven

Stoner (John Williams), pagina 204: Hij was tweeënveertig jaar oud, slaagde er niet in zich te verheugen over iets in de toekomst en dacht nauwelijks ergens met plezier aan terug.

Hoe spijtig is dat? Dat het schijnbaar plots zo ver gekomen is? 

Normaal zou ik gisteren 25 km op het strand gelopen hebben maar de signalen die mijn lijf uitstuurden en Runcoach.be verwittigden me dat niet te doen. Het resultaat was een gek, onrustig gevoel gemixt met opluchting dat de hele zaterdag aanhield.

Dinsdagmorgen had ik nog heerlijk gelopen maar begon me al af te vragen of er zoiets als een burn-out voor lopers zou bestaan. Een mentale loopvermoeidheid na de 1800 km die ik dit jaar al gelopen heb.

Het toeval wou dat ik die namiddag tijdens mijn les statistiek over kansverdelingsfuncties in al mijn elan ei zo na een val maakte. De hoge hakken van mijn dameslaarzen deden mij uitglijden over de gladde betonnen vloer terwijl ik gewapend met schrijfstiften parmantig heen en weer stapte van het linker white board naar het rechter. Elegant zal het niet geweest zijn maar ik kon me reflexmatig herpakken, mijn houding verbeteren om zodoende een lelijke val te voorkomen. De brave studenten waren muisstil en durfden niet lachen. Dat hebben we weer gehad, dacht ik, maar door het eenbenig uitschuiven terwijl het andere been bleef staan, was de ischiale pijn aan mijn linkerkant niet mals. Het voelde alsof mijn linkerbeen uit mijn heup losgekomen was.

De volgende dagen voelde mijn linkerbips een beetje zeurderig aan, maar geen tijd om te trunten. Er moeten kinderen gevoed, vervoerd, getroost en aangemaand worden. Het werk staat ook met zijn zweepje klaar dus veel aandacht voor zelfzorg is er niet. (Ik moet dringend zelf eens naar de kapper, tandarts, huisarts maar wanneer?)

Zo kwam het dat ik toch op automatische piloot in mijn routine bleef en woensdag ferm mijn fitnesstraining afwerkte en vrijdag de wekelijkse lunch break run van 6km met de collega’s liep. Ik snapte echter niet waarom ik deze keer had afgezien. Normaal voel ik niet dat ik loop op vrijdag maar deze keer was het allesbehalve speeltijd. 

Mijn lichaam is zo moe en hunkert naar nachten die langer dan 6 uren mogen duren. Of een middagdutje om te compenseren. Maar er is zo weinig tijd om alles te doen. Zal de werkdruk volgend academiejaar weer toenemen? Dit kan toch niet meer? Ik compenseer het snelle, uiterst efficiënte en lange werken met lopen en een goed humeur maar ik ben werkelijk zo moe dat ik wel een jaar zou kunnen slapen om te recupereren. Maar het schijnt dat je een slaaptekort niet kunt bijslapen. Sommigen vragen me hoe ik nog tijd kan hebben om te lopen maar het is een kwestie van kunnen loslaten door te gaan lopen. Neem me het lopen af en ik crash binnen een maand op het werk. Ik doe mijn werk enorm graag maar het consumeert me net niet helemaal op omdat ik ga sporten.

Dus gisteren ontwaakte ik op de zeilboot met het plan om 25 km te gaan lopen. Genieten op het winterstrand. Maar ik was zo moe en mijn linker ischias deed lastig pijn. Opgezwollen klieren in de hals zaten mee in het complot: “Hallo, wij zijn hier ook!” en de rechterknieschijf dacht: “Vooruit, ik sluit me aan bij dit duo boosdoeners.” Van het ene komt vaak het andere. “Jij gaat vandaag zo niet lopen!” zei Runcoach.be en aangezien het vier tegen één was, plooide ik. Niet eens strijdlustig. Ik was best opgelucht en we deden ons te goed aan wandelen en boeken kopen bij onze favoriete boekhandelaar Corman. 

Vanmorgen zijn we dan toch gaan lopen voor een ruime 10 kilometer op het strand. Want ik wou dat zo graag. Nog eens mijn lady trekking poles meedragen en uittesten op de golfbrekers. Want voor het jaar om is, ga ik een mooie ultra trail lopen in het land van Herve. Dromen omzetten. 

Novemberblauw

Voor mijn doen lang niet geblogd doch daarom niet minder gelopen. Samen lopen is leuk maar remt de vrije gedachtenloop en het erover bloggen af. Maar hier ben ik weer.

Sinds een dikke week heb ik er in Brugge een fijn loopmaatje bij. De eerste keer liepen we op 11 november rond de Vesten. Twee dagen later was een zondagochtendloop van 20 km aan de beurt langs de Damse Vaart en de derde keer was vorige dinsdagmorgen, goed voor 13 km Vesten.

Vrijdagmiddag liep ik met drie collega’s tijdens de lunchpauze door het bos en dit weekend verblijf ik met Runcoach.be op onze zeilboot in Oostende. Vandaag is dat zo:

Gisteren had ik een looptraining van 30 km gepland. Van Oostende jachthaven tot Lombardsijde en terug. Ware het niet dat ik het vrijwillig bepaald had en overtuigd was van zijn belang in de voorbereiding op de 50 km die ik dit jaar absoluut nog wil kunnen lopen, ik had er weinig zin in.

Na amper 5 km wou ik er de brui aan geven. Mijn lichaam en geest waren moe. Mijn benen wogen zwaar. Vervelende mensen spookten door mijn hoofd en lachten in hun vuistje omdat ik er niet in slaagde ze te verbannen uit mijn gedachten. De noordoostenwind hielp ook niet bepaald en de wetenschap hoe lastig ik het telkens al had met trainingen van dertigers al evenmin. Het gevoel van onbekwaamheid en zelftwijfel stak op. Plus het verlangen naar een bed om te slapen. Het heldere besef dat ik beter lange afstanden met een loopmaatje kan volmaken. De mentale sterkte om 30 km in je eentje te lopen moet er absoluut zijn, hoe mooi de zee en de duinen ook zijn in november.

Maar mijn besluit stond vast. Geen sprake van dat ik m’n training zou afbreken omwille van mentale hindernissen. Hup, hup, lopen en niet toegeven.

Na 15 km voelde ik de euforie van in de helft te vertoeven. Hierna startte het echte aftellen. Ik keerde om in de duinen en wie stond drie meter voor me? Runcoach.be. Hij was me een half uur na mijn vertrek achterna gelopen met het idee me in te halen. Maar omdat het niet zeker was of hij het zou doen en ik hem na 15 km nog niet had gezien, had ik al geconcludeerd dat hij op de boot was gebleven.

Ik was zo blij dat ik niet nog eens zo lang alleen met mezelf moest lopen. In Raversijde kwam collega Karel een kilometertje naast ons fietsen op zijn mountainbike. Voor ik het wist, liepen we Oostende terug binnen, de Vives-campus Industriële Wetenschappen voorbij, het Thermae Palace, de Venetiaanse Gaanderijen, St-Malo, het Kursaal, Beausite, de vuurrode gedeukte blokken van Arne Quinze, de voor de storm afgesloten pier, de Vistrap, het station en onze boot. Na 30 km waarvoor ik 3u27′ nodig had.

Uiteraard was ik heel content dat ik ze had gelopen maar vooral dat het gedaan was. Hoe graag ik ook loop. Liefst niet te lang alleen in november.

Lady trekking poles

Eindelijk heb ik in een winkel stevige doch lichte trekking poles voor trail running gevonden. Fabrikant Leki die ook het merk Black Diamond heeft. Carbon dus super licht: 212 gram. Uittrekken om te gebruiken en opplooien na gebruik. Gekocht bij Deweerdt in Oostende. 

Getest op strand, golfbrekers en duinen. Het was mijn eerste keer ooit. Het eerste kwartier liep het wat onwennig, zo met twee stokken onder mijn armen. De strandwandelaars vroegen zich waarschijnlijk af wat ik met die skistokken van plan was. 

Ik gebruikte ze voor de klimmetjes op de golfbrekers en duinen. Ze gaven me niet enkel steun maar ook een gevoel van veiligheid op gladde stukken. Toch besefte ik dat het ook een vals gevoel van veiligheid betrof. Focus en voorzichtigheid kan je niet door stokken vervangen.

Ik liep 13 km met trekking poles in m’n handen om te testen hoe dat voelde. Ze hinderden me nooit, gaven geen aanleiding tot struikelen en stonden me enorm aan. Goedgekeurd om volgende week de Apuko Extrem in Baskenland te lopen. 

Training geven met Runcoach.be

Vorige dinsdag mocht ik meegaan met Runcoach.be voor een groepstraining van werknemers van een Oostends bedrijf – Metagenics – die hij begeleidt bij de voorbereiding van de MetaRelax Ostend Night Run. De loopwedstrijd vindt plaats op 24 september om 20u. Je kan inschrijven voor 7, 14 of 21 km in ronden van 7 kilometer.

Runcoach.be liep mee met de basisgroep op de dijk en ik mocht de meer gevorderde lopers op sleeptouw nemen. Hij kan zichzelf helaas niet splitsen dus kwam een assistente goed van pas.

Ik nam mijn lopers mee op het strand. Drie mannen met elk hun eigen loopniveau. Mul zand wegens vloed beloofde een pittig training. We spraken af dat ik bij de traagste man zou blijven en de twee koplopers telkens naar ons zouden teruglopen wanneer ze een golfbreker bereikten. We hadden 40 minuten tijd waarvan we de helft in het zand renden, dan kwam een kort maar lastig stuk richting dijk om op de gele tegels van de zeedijk terug te lopen naar het Kursaal.

Na de looptraining volgde een sessie met verstevigende oefeningen op het strand. Squats, de plank en de stoel. Fitte werknemers die zich na het werk nog naar de dijk reppen om samen te trainen. Hoe mooi is dat?

Wil je meer weten over de workshops, lezingen en begeleidingen voor bedrijven die Runcoach.be op maat aanbiedt onder het motto Boost your health? Maak een vrijblijvende afspraak via info@runcoach.be of bel Dominiek De Meulemeester op 0473/311.023.

Er is ook nog ruimte voor particulieren die gecoacht willen worden bij het lopen of gaan bewegen en gezonder leven. Telkens in het unieke totaalconcept van Runcoach.be met de drie pijlers beweging, gezonde voeding en mentale veerkracht waarbij je stap per stap jezelf doet boosten.

De duinen van Vlissingen

We voeren gisteren van Oostende naar Vlissingen. Het spannendste was de Mercator Marina verlaten, de vaargeul van Zeebrugge oversteken en de drukke vaarroute van de Westerschelde oversteken om aan te meren in de piepsmalle jachthaven Michiel de Ruyter. Maar dit is geen zeilblog dus spaar ik de details. 

Enfin, na een bewogen dag op zee gevolgd door een verkwikkende nachtrust waren Runcoach.be en ik vanmorgen klaar voor een rustige duinenloop van een kleine 11 km. 

We liepen over wandelpaden van schelpengruis, zandpaden voor paarden en VTT en betegelde paden over de duinkammen. Als afwisseling was er een zandpad door een prachtig stuk duinbos.

Het kost mij moeite om in de hartslagzone rond 140 te lopen. Dan loop ik op platte bodem aan 6’45 á 7 minuten per km. Tja. Gewoon genieten van het lopen en de mooie natuur is natuurlijk de bedoeling. En de hoogtemeters werken ook bevredigend. Leve de duinen!

Trouwens ondertussen liep ik al 642 km van de beloofde 1000 km voor Loop Naar De Maan en ik ben het nog lang niet beu.

Zeekwallen en strandkippen

Maandagmorgen ontwaakte ik op een zeilboot onder een stralend blauwe blote hemel. Het beloofde een hete dag te worden en ik moest mijn halve marathon op het strand van de vorige dag nog  lopen. Zaterdagavond was het zo leuk geweest met vrienden in La Fayette waardoor het geplande lopen op zondagochtend geen optie was.

Het gaf mij enerzijds een dagje respijt na de vroege 14 km op zaterdagochtend naar Damme en door het bos van Fort van Beieren met een loopmaatje van Runcoach.be | Lopen in Brugge. Anderzijds betekende het wel een lange loop op een vastendag. Morgen beschrijf ik mijn eten in een apart blogje.

De opdracht luidde om een halve marathon in het zand te lopen binnen de hartslagzone rond 140 met als doel een optimale vetverbranding te stimuleren en op termijn sneller te leren lopen in die zone.

Een lekkere koffie met de bialetti, 2 abrikozen, 3 amandelen en een groot glas water en ik was klaar om te gaan. Gelukkig viel de temperatuur om 8u nog mee maar dat veranderde vrij snel. Ik liep naast de laagwaterlijn tussen de meeuwen op het nog verlaten strand van Oostende naar Middelkerke. Elke golfbreker was een klim die al dan niet in een sprong in het water eindigde. Het was eb maar rond de golfbrekers was er soms toch zeewater.

Na acht kilometer besloot ik richting dijk te lopen om drie kilometer in het mul zand voor de vloedlijn te lopen. Dat is extreem lastig maar hardt mij ter voorbereiding van de 50 kilometer die ik komende winter op de North C Trail door duin en zand zal lopen.

Daarna schakelde ik per ongeluk mijn TomTom Runner 2 uit zodat ik na 11 kilometer een nieuwe sessie moest opstarten. Ik liep 10 kilometer langs en door de laagwaterlijn die steeds dichter bij de vloedlijn kwam en kwallen met zich mee sleepte. Ik stikte van de hitte en genoot van elke sprong van de golfbreker in het kniediepe water.

De laatste drie kilometer zag ik zwaar af door de zon en ik besliste na de afwas op de boot de rest van de dag op het strand door te brengen om de rest van de dag heerlijk te niksen. Lang leve de vakantie!

Evenwijdigheid in de oneindigheid

 

Lopen in de open natuur opent je zintuigen. Gisteren was ik ruim 8 kilometer omringd door een strand dat eindeloos gerimpeld was. Evenwijdig kronkelende lijnen met water tussen. Een flinke evenwichtsoefening tijdens het lopen want bij elke voetlanding moest het hele lichaam uitgebalanceerd worden. Runcoach.be zegt dat ik een voetzwever ben en dat ik bij vermoeidheid verander in een dijbeenzwever, maar steeds een zwever blijf door mijn voorvoetlanding en naar voor hellende schouders. Het andere type lopers landt op de hiel en noemt men zitters. Zo zie je maar dat alles ter wereld bestudeerd en benoemd wordt. 

Af en toe moest ik een golfbreker overlopen. Die dingen liggen ook al evenwijdig. Ik vind ze prachtige hindernissen.  

 

De zon klopte genadeloos mijn tempo naar beneden maar dat vond ik niet zo erg. Ik had immers ook een portie duinlopen gepland dus mijn gemiddelde snelheid zou toch de dieperik ingaan. Een voorproefje voor de 50 km duinenloop die ik volgende winter zal doen als ik €1000 ingezameld heb voor KOTK. Aangezien ik nu al aan €900 geraakt ben, ziet het ernaar uit dat het doelbedrag tegen 16 oktober binnen zal zijn. Ook hier ontmoette ik schijnbaar oneindige evenwijdigheid in het naar boven lopen. Traptredes en schuttingen naar de horizon.

  

Ik eindigde mijn 10 mijlen (16,2 km gelopen) alzo op de noen in 1u46 met een gemiddelde pace van 6’38” per kilometer. Zweten en nazweten dat ik deed!

Vanmorgen was mijn lichaam al iets beter aan de felle zon aangepast en mijn benen snakten naar een strandloopje. De rimpels in het zand waren er nog. Na een halfuur liep ik naar de dijk om de rest in de schaduw te lopen. Il ne faut pas pousser mémé dans les orties. Morgen staat een 20 km als lange middagpauze op het menu.

  
Als afsluitertje toon ik waarom bij mij geen muziek in de oren klinkt tijdens het lopen. Mijn zintuigen focussen enkel op de natuur, ook het gehoor. Kijk en luister. 

Voorlaatste loopje voor M-day

  
Terwijl mijn gedachten bij 3 dames op de marathon van Rotterdam waren, liep ik op de pier en dijk van Oostende mijn voorlaatste training voor de marathon. Duimen voor Chris, Lien en Sarah. 

Runcoach.be had me aangeraden om 10 km te lopen tussen een snelheid van 10 à 11 km/u. Voor mij is dat best een opgave, dacht ik. Ga ik dat kunnen? Maar ik startte te snel aan 11,8 km/u (remmen!) – zou dat door de tapering komen? – dus hield me in en eindigde alzo na 54 minuten met een gemiddelde snelheid van 10,95 km/u met nog een mooie versnelling tijdens de laatste 2 kilometers. 

 
Wat mij zelfvertrouwen gaf: ik ben geen enkele keer buiten mijn comfort zone gegaan. Het voelde alsof ik meer kon. Maar ik ga de lat voor volgende week nu niet hoger gaan leggen. Mijn eerste marathon in 4u30 blijft mijn streefdoel. Want 42,2 kilometer is best ver. Van Hulst naar Terneuzen op onverharde wegen. 

Toegegeven, de coaching van Runcoach.be werpt zijn vruchten af op elk vlak en veel meer dan ik had durven hopen. Ik loop veel beter dan tevoren. Mijn grenzen zijn verlegd op gebied van afstand en snelheid. Mijn energiepeil is optimaal en mijn lichaam is nog nooit zo in vorm geweest. Mentaal voel ik me ook sterk als een beer. En happy. Lopen als levensstijl!

 

Nog één keer lopen

  
Overmorgen ga ik nog één keer onorthodox ver lopen en dan start het taperen. Geen idee hoe dit zal voelen maar ik hou enkele loopsters in de gaten die een of twee weken voor mij hun eerste marathon (Parijs of Rotterdam) zullen lopen en nu volop in tapering zitten.

Gisteren liep ik een trage halve marathon op het strand van Oostende naar Middelkerke en terug. Warme westenwind blies frontaal tegen mijn zwoegende lichaam. 

  

Naïef dacht ik geholpen door de wind het tempoverlies op de terugweg in te halen. Niets was minder waar. 

11 km windtegen over de golfbrekers lopen, over de waterplassen springen en door het water en ribbels rennen, hadden me danig vermoeid zodat ik het gemiddeld tempo niet meer echt kon opkrikken. Maar het was genieten van de zon en de zee. En zo heb ik op een week 77 km gelopen voor Kom Op Tegen Kanker.